กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว สิงโตเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่กำลังเดินเล่นอยู่ในป่าอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่มันกำลังจะเอนกายลงนอนหลับพักผ่อนนั้นเอง มันก็ได้ยินเสียงประหลาดที่ดังและน่ากลัวอย่างยิ่งดังขึ้นมา
เนื้อเรื่อง
สิงโตไม่เคยได้ยินเสียงที่ดังกึกก้องเช่นนี้มาก่อนในชีวิต มันจึงรู้สึกประหลาดใจและหวาดระแวงเป็นอย่างยิ่ง มันรีบลุกขึ้นยืนแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อที่จะหาต้นตอของเสียงนั้น
“สัตว์ชนิดใดกันนะที่สามารถส่งเสียงอันน่าเกรงขามได้ถึงเพียงนี้?” สิงโตคิดในใจ “มันจะต้องเป็นสัตว์ที่ตัวใหญ่และแข็งแกร่งกว่าข้าเป็นแน่แท้”
สิงโตค่อยๆ ย่องเดินตามเสียงนั้นไปอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งได้มาถึงริมหนองน้ำแห่งหนึ่ง และเมื่อมันมองลงไปในน้ำ มันก็ต้องประหลาดใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อพบว่าต้นตอของเสียงอันน่าสะพรึงกลัวนั้นมาจากกบตัวเล็กๆ ที่กำลังพองแก้มส่งเสียงร้องอยู่นั่นเอง
เมื่อสิงโตได้เห็นความจริง มันก็รู้สึกทั้งขบขันและโมโหในความขี้ขลาดของตนเอง มันจึงได้ยกอุ้งเท้าอันใหญ่โตของมันขึ้นแล้วเหยียบลงไปบนกบตัวนั้นจนแบนติดดินในทันที
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง กบกับสิงโต นี้สอนให้รู้ว่า “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินหรือหวาดกลัวในสิ่งที่ได้ยินมาแต่เพียงอย่างเดียว ควรใช้เวลาในการพิจารณาและพิสูจน์ให้เห็นถึงแก่นแท้ที่อยู่เบื้องหลังเสียก่อน เพราะสิ่งที่ดูน่าเกรงขามภายนอก อาจจะไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลยก็ได้”
พุทธภาษิต
“นิสมฺม กรณํ เสยฺโย” (นิสัมมะ กะระณัง เสยโย) คำแปล: คิดให้รอบคอบก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่า
