กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กระต่ายป่าตัวหนึ่งได้มาพักอาศัยอยู่ใกล้ๆ กับไก่ป่าฝูงหนึ่ง ด้วยความที่กระต่ายเป็นสัตว์ที่ว่องไวและปราดเปรียว มันจึงมักจะโอ้อวดในฝีเท้าของตนเองอยู่เสมอ และมักจะดูถูกสัตว์อื่นๆ ที่เชื่องช้ากว่า
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง กระต่ายป่าได้เดินเข้าไปหาไก่ป่าตัวผู้ซึ่งเป็นจ่าฝูงแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทีที่หยิ่งผยองว่า “พวกท่านนี่ช่างน่าแปลกเสียจริงนะ”
ไก่ป่าจึงได้เอ่ยถามกลับไปว่า “พวกข้าแปลกอย่างไรหรือ?”
กระต่ายป่าหัวเราะเยาะแล้วตอบว่า “ก็พวกท่านมีปีกเหมือนกับนกอินทรีและเหยี่ยวแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถบินได้สูงและเร็วเหมือนพวกมันเลย ได้แต่บินกระพือปีกอยู่เตี้ยๆ เหนือพื้นดินเท่านั้น ช่างน่าสมเพชเสียนี่กระไร”
“ไม่เหมือนข้า” กระต่ายโอ้อวดต่อไป “แม้ข้าจะไม่มีปีก แต่ข้าก็สามารถวิ่งได้เร็วราวกับลมพัด ไม่มีสุนัขล่าเนื้อตัวไหนที่จะตามข้าได้ทันหรอก”
ไก่ป่าเมื่อได้ฟังดังนั้นก็ตอบกลับไปอย่างใจเย็นว่า
“ท่านพูดถูกแล้วที่พวกข้าบินได้ไม่สูงนัก แต่นั่นก็เป็นไปตามธรรมชาติของเผ่าพันธุ์ของข้า”
“แต่ข้าสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง… ท่านบอกว่าท่านวิ่งเร็วจนไม่มีสุนัขตัวไหนตามทัน แต่เหตุใดข้าจึงเห็นพวกพ้องของท่านถูกนกอินทรีโฉบลงมาจากท้องฟ้าไปกินเป็นอาหารอยู่บ่อยครั้งเล่า?”
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง กระต่ายกับไก่ป่า นี้สอนให้รู้ว่า “ผู้ที่ชอบโอ้อวดในความสามารถของตนเองและดูถูกผู้อื่น มักจะมองไม่เห็นจุดอ่อนหรือภัยอันตรายที่อยู่เหนือความสามารถของตนเอง”
พุทธภาษิต
“อติมาโน หตํ ปุริสํ” (อะติมาโน หะตัง ปุริสัง) คำแปล: ความเย่อหยิ่งย่อมฆ่าบุรุษ (คน)
