กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกาตัวหนึ่งที่ชอบกินหอยกาบเป็นชีวิตจิตใจ แต่ด้วยความที่มันไม่มีพละกำลังมากพอที่จะกะเทาะเปลือกหอยที่แข็งแกร่งได้ด้วยตนเอง มันจึงมักจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการกินอาหารอันโอชะนี้
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง ขณะที่กากำลังพยายามใช้จะงอยปากจิกเปลือกหอยกาบอย่างสุดความสามารถอยู่นั้น ก็ได้มีกาอีกตัวหนึ่งซึ่งมีนิสัยเจ้าเล่ห์บินผ่านมาเห็นเข้าพอดี
เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนกำลังลำบาก กาเจ้าเล่ห์จึงได้แสร้งทำเป็นหวังดีแล้วเสนออุบายให้ว่า “สหายเอ๋ย ท่านจะมาเสียแรงจิกเปลือกหอยแข็งๆ นี่ไปทำไมกัน ข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้นมาก”
“ท่านก็เพียงแค่คาบหอยกาบตัวนี้บินขึ้นไปให้สูงที่สุดเท่าที่ท่านจะทำได้” กาเจ้าเล่ห์พูดต่อ “จากนั้นก็ปล่อยมันตกลงมาบนโขดหินเบื้องล่าง เปลือกของมันก็จะแตกออกอย่างง่ายดาย และท่านก็จะได้กินเนื้อของมันอย่างสบายใจ”
กาผู้โง่เขลาเมื่อได้ฟังดังนั้นก็หลงเชื่อในคำแนะนำของเพื่อนอย่างสนิทใจ มันรีบคาบหอยกาบบินขึ้นไปบนท้องฟ้าสูงลิบ แล้วปล่อยให้ตกลงมาบนโขดหินตามที่เพื่อนแนะนำ
และก็เป็นไปตามที่กาเจ้าเล่ห์ว่าไว้ เปลือกของหอยกาบได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เผยให้เห็นเนื้ออันน่ากินที่อยู่ข้างใน แต่ในขณะที่กาผู้โชคร้ายกำลังจะบินลงไปกินผลงานของตนเองนั้นเอง กาเจ้าเล่ห์ที่เฝ้ารอโอกาสอยู่ก็ได้บินโฉบลงไปคาบเอาเนื้อหอยกาบนั้นแล้วบินหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้กาผู้โง่เขลาได้แต่ยืนมองตามด้วยความหิวโซและเจ็บใจ
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง กากับหอยกาบ นี้สอนให้รู้ว่า “จงระวังคำแนะนำจากผู้ที่ไม่หวังดี เพราะคำพูดที่ดูเหมือนจะช่วยเหลือและให้ประโยชน์นั้น แท้จริงแล้วอาจจะเป็นกลอุบายที่นำมาซึ่งความสูญเสียของเราก็เป็นได้”
พุทธภาษิต
“นตฺถิ พาเล สหายตา” (นัตถิ พาเล สะหายะตา) คำแปล: ความเป็นสหาย ไม่มีในคนพาล
