ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด มีนายพรานคนหนึ่งกำลังออกล่าสัตว์เพื่อนำไปเป็นอาหาร เขามีฝีมือในการยิงธนูที่แม่นยำและสามารถล่าสัตว์ได้อย่างคล่องแคล่ว ในวันนั้นโชคเข้าข้างเขา เพราะเขาสามารถล่าแพะป่าตัวอ้วนมาได้หนึ่งตัว เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและเตรียมตัวที่จะเดินทางกลับบ้าน
เนื้อเรื่อง
ขณะที่นายพรานกำลังแบกแพะเดินทางกลับบ้านอย่างมีความสุขนั้นเอง เขาก็ได้พบกับหมูป่าตัวใหญ่ที่กำลังเดินหาอาหารอยู่ ด้วยความโลภที่อยากจะได้เนื้อเพิ่มอีก นายพรานจึงตัดสินใจที่จะล่าหมูป่าตัวนั้นด้วย เขาวางซากแพะลงแล้วยกคันธนูขึ้นเล็งไปที่หมูป่าอย่างรวดเร็ว ลูกธนูพุ่งออกจากคันศรและปักเข้าที่ลำตัวของหมูป่าอย่างจัง
หมูป่าร้องด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น แทนที่มันจะวิ่งหนี มันกลับหันมาพุ่งเข้าใส่นายพรานอย่างบ้าคลั่ง นายพรานไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกหมูป่าขวิดเข้าอย่างจังจนล้มลงและเสียชีวิตในทันที ส่วนหมูป่าเองก็ทนพิษบาดแผลจากลูกธนูไม่ไหวและล้มลงขาดใจตายอยู่ข้างๆ นายพรานในเวลาต่อมา
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีหมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งเดินผ่านมา มันได้เห็นซากของนายพราน หมูป่า และแพะนอนตายอยู่ด้วยกัน มันรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกับอาหารมากมายขนาดนี้โดยไม่ต้องออกแรงล่าเอง “โอ้โฮ! วันนี้ช่างเป็นวันที่โชคดีของข้าเสียจริง มีทั้งเนื้อคน เนื้อหมู และเนื้อแพ้ให้ข้ากินอย่างไม่อั้นเลย” หมาป่าพูดกับตัวเองด้วยความตื่นเต้น
แต่ด้วยความตะกละและความโลภของมัน มันยังไม่อยากกินอาหารมื้อใหญ่นี้ทันที สายตาของมันเหลือบไปเห็นคันธนูของนายพรานตกอยู่ มันจึงคิดที่จะลองกินสายธนูที่ทำจากเอ็นสัตว์ดูก่อน “ข้าจะเก็บเนื้อสดๆ พวกนี้ไว้กินทีหลัง ลองกินของแห้งๆ อย่างสายธนูนี้ก่อนดีกว่า” คิดได้ดังนั้น หมาป่าจึงคาบคันธนูขึ้นมาแล้วพยายามกัดแทะสายธนู แต่ทันทีที่มันกัดสายธนูจนขาด คันธนูที่โก่งงออยู่ก็ดีดกลับอย่างแรงและปลายคันธนูก็ทิ่มเข้าที่ท้องของมันอย่างจังจนเสียชีวิตในทันที
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับคันธนู นี้สอนให้รู้ว่า “ความโลภและความเขลา มักนำมาซึ่งจุดจบที่น่าอนาถเสมอ”
