ในฤดูร้อนที่แห้งแล้งและร้อนระอุเป็นพิเศษ สัตว์ป่าน้อยใหญ่ต่างพากันเดือดร้อนและกระหายน้ำเป็นอย่างยิ่ง แหล่งน้ำต่างๆ เริ่มเหือดแห้งลงไปจนเกือบหมด เหลือเพียงบ่อน้ำเล็กๆ แห่งหนึ่งเท่านั้นที่เป็นความหวังสุดท้ายของสัตว์ทุกตัวในป่า
เนื้อเรื่อง
ณ บ่อน้ำแห่งความหวังนั้นเอง สิงโตเจ้าป่าผู้หิวโหยและกระหายน้ำอย่างรุนแรงก็ได้เดินทางมาถึง ในเวลาเดียวกันนั้น หมูป่าตัวหนึ่งซึ่งก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกันก็ได้เดินมาถึงที่บ่อน้ำเช่นกัน ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องการที่จะดื่มน้ำก่อน จึงได้เกิดการเผชิญหน้าและการโต้เถียงกันขึ้นอย่างรุนแรง
“ข้าคือเจ้าป่า ข้าต้องได้ดื่มน้ำก่อน!” สิงโตคำรามก้อง
“ข้ามาก่อน ข้าต้องได้ดื่มก่อน!” หมูป่าเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
เมื่อไม่สามารถตกลงกันได้ ทั้งสองจึงได้เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการดื่มน้ำก่อน พวกมันต่อสู้กันจนได้รับบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่และเหนื่อยหอบจนต้องหยุดพักหายใจ ขณะที่พวกมันกำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่องอยู่นั้นเอง สายตาของพวกมันก็ได้เหลือบไปเห็นฝูงแร้งจำนวนมากกำลังบินวนเวียนอยู่บนท้องฟ้าและบางส่วนก็จับเจ่าอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ๆ พวกมันกำลังเฝ้ารอคอยให้สิงโตและหมูป่าต่อสู้กันจนตายเพื่อที่จะได้ลงมากินซากเป็นอาหาร
เมื่อสิงโตและหมูป่าได้เห็นดังนั้นก็พลันได้สติขึ้นมาทันที พวกมันตระหนักได้ว่าการต่อสู้กันเองนั้นมีแต่จะนำมาซึ่งความสูญเสียและเปิดโอกาสให้ศัตรูที่อยู่ภายนอกเข้ามาฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ สิงโตจึงได้พูดขึ้นว่า “สหายหมูป่าเอ๋ย ข้าว่าเรามาเป็นเพื่อนกันและแบ่งกันดื่มน้ำดีกว่า ดีกว่าที่จะต้องมาต่อสู้กันจนตายแล้วกลายเป็นอาหารของเจ้าพวกแร้งพวกนี้” หมูป่าเมื่อได้ฟังก็เห็นด้วยในทันที จากนั้นทั้งสองจึงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและแบ่งปันน้ำในบ่อดื่มกินกันอย่างสันติ
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง สิงโตกับหมูป่า นี้สอนให้รู้ว่า “การทะเลาะเบาะแว้งและแก่งแย่งชิงดีกันเองในหมู่คณะ มีแต่จะนำมาซึ่งความพินาศและเปิดโอกาสให้คนนอกเข้ามาหาผลประโยชน์ได้โดยง่าย ความสามัคคีปรองดองกันต่างหากคือหนทางสู่ความอยู่รอดและความสำเร็จ”
