กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังอยู่ในวัยคึกคะนอง พวกเขามักจะใช้เวลาไปกับการเล่นสนุกและทดสอบพละกำลังของตนเองโดยไม่ค่อยให้ความเคารพต่อผู้หลักผู้ใหญ่เท่าใดนัก
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง ขณะที่เด็กหนุ่มกลุ่มนี้กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้น พวกเขาก็ได้เห็นชายชราคนหนึ่งกำลังเดินผ่านมาด้วยท่าทางที่อ่อนแรงและเชื่องช้า ด้วยความคึกคะนอง เด็กหนุ่มคนหนึ่งจึงได้พูดขึ้นมาว่า
“ดูท่านผู้เฒ่าคนนั้นสิ! เดินชักช้าเสียจริง! มาดูกันดีกว่าว่าพวกเราใครจะสามารถแย่งไม้เท้ามาจากท่านผู้เฒ่าได้ก่อนกัน!”
ว่าแล้วเด็กหนุ่มจอมเกเรคนนั้นก็ได้วิ่งตรงเข้าไปหาชายชราแล้วพยายามที่จะแย่งไม้เท้ามาจากมือของท่าน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากเพียงใด เขาก็ไม่สามารถที่จะแย่งไม้เท้ามาจากมืออันสั่นเทาของชายชราได้เลยแม้แต่น้อย
ในทางกลับกัน ชายชรากลับใช้ไม้เท้าของท่านเหนี่ยวรั้งเด็กหนุ่มไว้ได้อย่างง่ายดายแล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งหยิกไปที่ตัวของเด็กหนุ่มจนเจ็บแสบไปทั้งตัว
เด็กหนุ่มเมื่อเห็นว่าตนเองไม่สามารถสู้แรงของชายชราได้ จึงได้ยอมแพ้และกล่าวขอโทษ ชายชราจึงได้ปล่อยตัวเขาไปพร้อมกับให้โอวาทว่า
“เจ้าหนุ่มเอ๋ย อย่าได้ดูถูกเรี่ยวแรงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ของคนแก่เป็นอันขาด และจงจำไว้เสมอว่าประสบการณ์ที่สั่งสมมาตลอดชีวิตนั้นแข็งแกร่งกว่าพละกำลังของคนหนุ่มเป็นไหนๆ”
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง เด็กกับคนแก่ นี้สอนให้รู้ว่า “อย่าได้ประมาทหรือดูถูกผู้สูงอายุเพียงเพราะเห็นว่าท่านแก่ชราและอ่อนแอ เพราะประสบการณ์และปัญญาที่สั่งสมมาตลอดชีวิตนั้น คือสิ่งที่ล้ำค่าและแข็งแกร่งกว่าพละกำลังของคนหนุ่มสาว”
พุทธภาษิต
“น ชชฺเช ชชฺชมานสฺส” (นะ ชัชเช ชัชชะมานัสสะ) คำแปล: ไม่ควรโกรธตอบผู้ที่กำลังโกรธ (ในที่นี้หมายถึง ไม่ควรตอบโต้ผู้ใหญ่ด้วยความคึกคะนอง)
