ณ ทุ่งหญ้าริมลำธารอันเงียบสงบ ในทุกๆ ค่ำคืน เมื่อความมืดมาเยือน เหล่าหิ่งห้อยนับร้อยนับพันจะพากันออกมาเปล่งแสง สร้างสรรค์บทเพลงแห่งแสงอันน่ามหัศจรรย์ พวกมันจะกะพริบแสงพร้อมเพรียงกันเป็นจังหวะที่งดงาม แต่ในฝูงหิ่งห้อยนั้น มีหิ่งห้อยตัวน้อยอยู่ตัวหนึ่งชื่อว่า “ริบหรี่” ซึ่งแตกต่างจากตัวอื่น
เนื้อเรื่อง
แสงของริบหรี่นั้นไม่สว่างไสวและไม่กะพริบเป็นจังหวะเหมือนเพื่อนๆ แสงของเขามันเล็กและกะพริบอย่างไม่สม่ำเสมอ ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกินและไม่สามารถร่วมบรรเลงใน “บทเพลงแห่งแสง” ที่สวยงามนั้นได้ ริบหรี่จึงได้แต่แอบซ่อนตัวอยู่หลังใบไม้ด้วยความเศร้าใจ
คืนหนึ่ง ริบหรี่ตัดสินใจบินออกจากทุ่งหญ้าไปนั่งพักอยู่บนกิ่งไม้อย่างเดียวดาย คุณปู่จักจั่น ผู้ชราและเปี่ยมด้วยปัญญาได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ของเขา จึงได้เอ่ยถามขึ้น
“เจ้าเป็นอะไรไปหรือ หิ่งห้อยน้อย?”
ริบหรี่จึงได้เล่าความทุกข์ใจของตนเองให้ฟัง “แสงของข้ามันไม่สวยงามเหมือนคนอื่น ข้าไม่สามารถกะพริบให้เข้าจังหวะกับใครได้เลย”
คุณปู่จักจั่นยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบว่า “บทเพลงที่ไพเราะที่สุด ไม่ได้เกิดจากเสียงๆ เดียวที่ดังพร้อมกันหรอกนะ แต่เกิดจากเสียงที่หลากหลายซึ่งผสมผสานกันอย่างลงตัวต่างหาก แสงของเจ้าไม่ได้ผิดปกติ เพียงแต่มันเป็นเครื่องดนตรีอีกชิ้นหนึ่งในวงซิมโฟนีแห่งรัตติกาลนี้เท่านั้นเอง ลองอย่าพยายามเหมือนใคร แต่จงเปล่งแสงในแบบที่เป็นตัวของเจ้าเองดูสิ”
ริบหรี่เมื่อได้ฟังดังนั้นก็เกิดความกล้าขึ้นมา เขาบินกลับไปที่ทุ่งหญ้าอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้พยายามที่จะกะพริบแสงให้เหมือนใคร เขาปล่อยให้แสงของตนเองได้เปล่งประกายออกมาตามธรรมชาติ เป็นจังหวะที่ริบหรี่ สั่นไหว และนุ่มนวล
ทันใดนั้นเอง สิ่งมหัศจรรย์ก็ได้บังเกิดขึ้น แสงที่ริบหรี่ของเขาได้เข้าไปแทรกตัวอยู่ในช่องว่างระหว่างจังหวะที่มั่นคงของเพื่อนๆ มันได้สร้างลวดลายที่ระยิบระยับและพลิ้วไหวราวกับหมู่ดาวที่โปรยปรายลงมา ทำให้บทเพลงแห่งแสงที่เคยสวยงามอยู่แล้ว กลับยิ่งดูมีมิติและงดงามยิ่งขึ้นไปอีก
เหล่าหิ่งห้อยตัวอื่นเมื่อได้เห็นดังนั้นก็พากันบินมารอบๆ ตัวริบหรี่แล้วกะพริบแสงเป็นจังหวะต้อนรับอย่างอบอุ่น ในที่สุดริบหรี่ก็ได้เข้าใจว่า คุณค่าของเขาไม่ได้อยู่ที่การเหมือนใคร แต่อยู่ที่การเป็นตัวของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
คติสอนใจ
นิทานก่อนนอน เรื่อง บทเพลงของเหล่าหิ่งห้อย นี้สอนให้รู้ว่า “ความงดงามของหมู่คณะไม่ได้เกิดจากการที่ทุกคนต้องเหมือนกัน แต่เกิดจากการที่แต่ละคนได้เปล่งประกายความสามารถเฉพาะตัวออกมา แล้วนำมาผสมผสานกันอย่างลงตัว ความแตกต่างไม่ใช่จุดด้อย แต่คือส่วนประกอบที่ทำให้บทเพลงแห่งชีวิตสมบูรณ์ยิ่งขึ้น”
พุทธภาษิต
“สุขา สงฺฆสฺส สามคฺคี” (สุขา สังฆัสสะ สามัคคี) คำแปล: ความสามัคคีของหมู่คณะ นำสุขมาให้
