ในป่าใหญ่อันกว้างขวาง มีวัวกระทิงตัวหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่งและพละกำลังอันมหาศาล แต่น่าเสียดายที่มันมักจะใช้ความแข็งแกร่งนั้นไปในทางที่ผิด มันชอบโอ้อวดและรังแกสัตว์ที่ตัวเล็กและอ่อนแอกว่าอยู่เสมอ ทำให้สัตว์ต่างๆ ในป่าต่างพากันหวาดกลัวและเอือมระอากับพฤติกรรมของมัน
เนื้อเรื่อง
ในบรรดาสัตว์ที่เคยถูกวัวกระทิงรังแก มีหนูตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งที่รู้สึกเจ็บแค้นใจเป็นอย่างยิ่ง มันเฝ้ารอโอกาสที่จะได้สั่งสอนบทเรียนให้กับวัวกระทิงจอมเกเร และแล้ววันหนึ่งโอกาสนั้นก็มาถึง ขณะที่วัวกระทิงกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างสบายอารมณ์ หนูตัวน้อยก็ได้แอบย่องเข้าไปใกล้ๆ แล้วใช้ฟันอันแหลมคมของมันกัดเข้าไปที่หางของวัวกระทิงอย่างจัง
วัวกระทิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดและโมโห มันหันซ้ายหันขวาเพื่อหาตัวการแต่ก็ไม่พบใคร มันจึงได้แต่ส่งเสียงคำรามก้องป่าด้วยความโกรธ แต่หนูตัวน้อยก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น มันยังคงแอบย่องเข้าไปกัดที่หูของวัวกระทิงอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้วัวกระทิงโกรธจนคลั่ง มันใช้เขาอันแหลมคมของมันขวิดพื้นดินอย่างบ้าคลั่งจนเขาของมันหักสะบั้นลง
แม้ว่าเขาจะหัก แต่วัวกระทิงก็ยังไม่ยอมแพ้ มันพยายามเดินหาหนูตัวน้อยเพื่อที่จะแก้แค้นให้ได้ แต่มันก็หาไม่เจอเสียที สุดท้ายมันจึงได้แต่ยอมแพ้และเดินจากไปอย่างหัวเสีย ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเยาะของหนูตัวน้อยที่ดังมาจากในโพรงไม้
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง วัวกระทิงกับหนู นี้สอนให้รู้ว่า “ผู้ที่มีร่างกายใหญ่โตและพละกำลังที่เหนือกว่า ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นผู้ชนะเสมอไป สติปัญญาและความกล้าหาญต่างหากคืออาวุธที่แท้จริง”
