ทุกค่ำคืน เมื่อ “น้องนที” หลับตาลง การผจญภัยก็ได้เริ่มต้นขึ้นบน “ทะเลแห่งความฝัน” และในทะเลแห่งนั้น มีเรือกระดาษลำน้อยลำหนึ่งชื่อว่า “สมอ” ซึ่งน้องนทีพับขึ้นมากับมือลอยล่องอยู่เสมอ สมอรักการเดินทาง แต่เขาก็กลัว “พายุแห่งความกังวล” ที่มักจะก่อตัวขึ้นจากความฝันของนที เขาจึงตั้งใจว่าสักวันหนึ่ง เขาจะต้องเดินทางไปให้ถึง “เกาะแห่งอรุณรุ่ง” ที่ซึ่งท้องฟ้าจะสดใสอยู่เสมอ
เนื้อเรื่อง
คืนหนึ่ง สมอตัดสินใจออกเดินทาง เขาใช้ใบเรือกระดาษของเขารับลมหายใจที่ผ่อนคลายของนที แล้วล่องไปในทะเลสีน้ำหมึก การเดินทางในช่วงแรกนั้นงดงาม หมู่ดาวกระซิบเล่านิทาน และคุณพระจันทร์ก็ส่องแสงนำทาง
แต่ไม่นาน เขาก็แล่นเข้าไปใน “ทะเลหมอกแห่งความหลงลืม” ที่ซึ่งทุกอย่างดูเลือนลางจนเขาเกือบลืมไปว่าตนเองกำลังจะไปที่ไหน แต่แล้วเขาก็นึกถึงสัมผัสของมือน้อยๆ ของนทีที่พับเขาขึ้นมาด้วยความตั้งใจ ความทรงจำนั้นได้กลายเป็นดวงไฟนำทางให้เขาแล่นผ่านม่านหมอกออกมาได้
จากนั้น เขาก็ได้พบกับ “วังวนแห่งความสงสัย” ที่คอยกระซิบว่า “เจ้ามันก็แค่เรือกระดาษลำเล็กๆ จะไปทำอะไรได้” สมอเกือบจะยอมแพ้ แต่เขาก็ตะโกนกลับไปยังใจกลางวังวนว่า “ถึงจะทำจากกระดาษ แต่ข้าก็ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความรัก และนั่นทำให้ข้าแข็งแกร่ง!” พลังใจของเขาทำให้วังวนค่อยๆ สงบลง
ในที่สุด สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็มาถึง “พายุแห่งความกังวล” คลื่นยักษ์ที่เกิดจากความกลัวของนทีโหมกระหน่ำ และสายลมที่เกิดจากความคิดฟุ้งซ่านก็พัดอย่างบ้าคลั่ง สมอถูกซัดจนโคลงเคลงและเกือบจะอับปาง ในวินาทีที่เขากำลังจะยอมแพ้นั้นเอง เขาก็ได้ตระหนักถึงความจริงบางอย่าง… พายุนี้ไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเขา มันเป็นเพียงความกลัวของนทีที่ต้องการใครสักคนปลอบโยน
แทนที่จะต่อสู้กับคลื่น สมอตัดสินใจทำในสิ่งที่แตกต่างออกไป เขาเริ่มลอยตัวไปตามแรงคลื่นอย่างนุ่มนวล และเริ่มฮัมเพลงกล่อมเด็กที่คุณแม่ของนทีมักจะร้องให้ฟังเบาๆ
อย่างน่าอัศจรรย์ เสียงเพลงของเขาได้แผ่กระจายไปทั่วทะเลแห่งความฝัน คลื่นลมที่เกรี้ยวกราดเริ่มสงบลง พายุค่อยๆ สลายไป และท้องฟ้าก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้เห็นเกาะแห่งอรุณรุ่งอยู่ไม่ไกล แต่สมอกลับไม่ต้องการที่จะไปที่นั่นอีกแล้ว เพราะเขาได้ค้นพบว่า ความสงบสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่จุดหมายปลายทาง แต่อยู่ที่การเอาชนะความกลัวในใจของตนเองได้สำเร็จ
คติสอนใจ
นิทานก่อนนอน เรื่อง เรือลำน้อยในทะเลแห่งความฝัน นี้สอนให้รู้ว่า “การเดินทางที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือการเดินทางเข้าไปในจิตใจของตนเอง และความกล้าหาญที่แท้จริงไม่ใช่การหลีกหนีจากพายุ แต่คือการค้นพบความสงบในใจกลางพายุนั้น จนสามารถเปลี่ยนความกลัวให้กลายเป็นความเข้าใจได้”
พุทธภาษิต
“อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย” (อัตตา หะเว ชิตัง เสยโย) คำแปล: การชนะตนนั่นแหละ เป็นการดีกว่า
