กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในฟาร์มอันกว้างใหญ่ มีแม่ไก่ตัวหนึ่งที่กำลังมีความสุขกับการได้ฟักไข่ของตนเองเป็นครั้งแรก มันเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะได้เห็นหน้าลูกๆ ของมัน ในขณะเดียวกัน บนหลังคาโรงนานั้นก็มีนกนางแอ่นตัวหนึ่งกำลังสอนลูกๆ ของตนให้หัดบิน
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง แม่ไก่ได้แหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและได้เห็นลูกๆ ของนกนางแอ่นกำลังหัดบินอย่างแข็งขัน ด้วยความที่เป็นแม่ครั้งแรก มันจึงรู้สึกประหลาดใจและได้เอ่ยถามนกนางแอ่นขึ้นไปว่า
“ท่านพี่นางแอ่น” แม่ไก่ร้องถาม “เหตุใดท่านจึงดูรีบร้อนสอนให้ลูกๆ ของท่านหัดบินเร็วนักเล่า? พวกเขายังดูเล็กและอ่อนแออยู่เลยนะ”
นกนางแอ่นจึงได้บินลงมาเกาะที่รั้วแล้วตอบกลับไปว่า “ข้าจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้นเพื่อนเอ๋ย เพราะหากลูกๆ ของข้าบินไม่ได้ พวกเขาก็จะไม่สามารถที่จะออกไปหาอาหารกินเองได้ และก็จะตกเป็นเหยื่อของสัตว์นักล่าอย่างง่ายดาย”
แม่ไก่เมื่อได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านช่างเป็นแม่ที่น่าสงสารเสียนี่กระไรที่ต้องคอยกังวลถึงอนาคตของลูกๆ อยู่ตลอดเวลา ไม่เหมือนข้า”
“ลูกๆ ของข้านั้นโชคดีกว่าเป็นไหนๆ” แม่ไก่พูดพลางก้มลงมองไข่ของตนด้วยความรัก “แค่เพียงพวกเขาฟักออกมาจากไข่ พวกเขาก็สามารถที่จะเดินคุ้ยเขี่ยหาอาหารกินเองได้ในทันที และยังมีข้าคอยปกป้องคุ้มครองอยู่ไม่ห่างอีกด้วย”
แต่ในขณะที่แม่ไก่กำลังพูดโอ้อวดอยู่นั้นเอง แม่ครัวของฟาร์มก็ได้เดินเข้ามาในเล้าและเก็บไข่ทั้งหมดของแม่ไก่ไปจนหมดสิ้น เพื่อนำไปทำเป็นอาหารเย็นในวันนั้น
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง แม่ไก่กับนกนางแอ่น นี้สอนให้รู้ว่า “อย่าเพิ่งโอ้อวดในความสุขหรือความสำเร็จที่ยังมาไม่ถึง เพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนและอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นได้เสมอ”
พุทธภาษิต
“อนิจฺจา วต สงฺขารา” (อะนิจจา วะตะ สังขารา) คำแปล: สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ
