กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกวางหนุ่มรูปงามตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าใหญ่ มันเป็นสัตว์ที่เป็นมิตรและมีเพื่อนฝูงมากมาย กวางภาคภูมิใจในความเป็นที่รักของเพื่อนๆ และเชื่อมั่นเสมอว่าหากมันตกอยู่ในอันตราย เพื่อนๆ เหล่านี้จะต้องรีบเข้ามาช่วยเหลือมันอย่างแน่นอน
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง ขณะที่กวางหนุ่มกำลังเพลิดเพลินกับการเล็มหญ้าอยู่นั้น มันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงเห่าของสุนัขล่าเนื้อดังใกล้เข้ามา มันรู้ได้ในทันทีว่าตนเองกำลังตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงและจำเป็นต้องหาที่หลบซ่อน
ด้วยความตื่นตระหนก มันจึงรีบวิ่งไปยังทุ่งหญ้าที่ซึ่ง ม้า เพื่อนของมันกำลังเล็มหญ้าอยู่ “เพื่อนรัก! ช่วยข้าด้วย! สุนัขล่าเนื้อกำลังตามล่าข้าอยู่ ให้ข้าซ่อนตัวอยู่ข้างหลังท่านได้หรือไม่?” กวางร้องขอ
แต่ม้ากลับส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าเสียใจเพื่อนเอ๋ย แต่เจ้านายของข้ากำลังจะมาแล้ว ข้าต้องรีบไปทำงาน” ว่าแล้วม้าก็วิ่งจากไป
กวางจึงรีบวิ่งไปยังทุ่งนาและได้พบกับ วัว ซึ่งเป็นเพื่อนอีกตัวหนึ่งของมัน “ท่านวัว! ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด!” แต่วัวก็ปฏิเสธโดยอ้างว่ามันกลัวว่าเขาของกวางจะมาเกี่ยวโดนตัวมัน
ด้วยความสิ้นหวัง กวางได้วิ่งต่อไปจนถึงหนองน้ำและได้พบกับ แพะ “เพื่อนแพะ! ท่านต้องช่วยข้านะ!” แต่แพะก็ปฏิเสธอีกเช่นกัน โดยอ้างว่าหนองน้ำนั้นลึกเกินไปสำหรับกวาง
ในที่สุด เมื่อไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครเลย กวางจึงตัดสินใจที่จะใช้สี่ขาของตนเองวิ่งหนีเข้าไปในป่าลึกแต่เพียงลำพัง และด้วยความเร็วของมันเอง มันก็สามารถวิ่งหนีจนรอดพ้นจากสุนัขล่าเนื้อไปได้ในที่สุด
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง กวางกับเพื่อน ๆ นี้สอนให้รู้ว่า “เพื่อนกินนั้นหาได้ง่าย แต่เพื่อนตายนั้นหาได้ยาก เพื่อนที่ไม่จริงใจมักจะอยู่กับเราในยามสุขสบายเท่านั้น แต่จะตีตัวออกห่างและหาข้ออ้างต่างๆ นานาในยามที่เราต้องการความช่วยเหลืออย่างแท้จริง”
พุทธภาษิต
“ทุลฺลโภ องฺคสมฺปนฺโน สหาโย สาธุ สมฺมโต” (ทุนละโภ อังคะสัมปันโน สะหาโย สาธุ สัมมะโต) คำแปล: สหายที่เพียบพร้อมด้วยองค์คุณ ที่ใครๆ ยกย่องว่าเป็นคนดี หาได้ยาก
