ในป่าใหญ่อันกว้างไพศาล มีสิงโตผู้เป็นเจ้าป่าที่น่าเกรงขามและกระต่ายป่าผู้ขี้ขลาดตัวหนึ่งอาศัยอยู่ แม้ว่าทั้งสองจะมีนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่พวกมันก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและมักจะพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอยู่เสมอ
เนื้อเรื่อง
อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่สิงโตและกระต่ายป่ากำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น กระต่ายป่าก็ได้เอ่ยถามสิงโตขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ท่านสิงโต ข้าได้ยินข่าวลือมาว่าท่านซึ่งเป็นถึงเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่กลับกลัวเสียงไก่ขัน เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?”
สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่แล้วเพื่อนเอ๋ย เรื่องนั้นเป็นความจริง ข้ากลัวเสียงไก่ขันจริงๆ” สิงโตอธิบายต่อไปว่า “แม้แต่สัตว์ที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งที่สุดก็ย่อมมีจุดอ่อนเล็กๆ น้อยๆ เป็นธรรมดา อย่างเช่นช้างที่ตัวใหญ่โตมหึมาก็ยังกลัวเสียงร้องของลูกหมูป่าเลย”
เมื่อกระต่ายป่าได้ฟังคำอธิบายของสิงโต มันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดขึ้นว่า “อ้อ! ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง มิน่าล่ะ สัตว์อื่นๆ ถึงได้หวาดกลัวเสียงเห่าของสุนัขล่าเนื้อกันนัก” กระต่ายป่าพยายามที่จะเปรียบเทียบความกลัวของสัตว์อื่นกับความขี้ขลาดของตนเองเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง สิงโตกับกระต่ายป่า นี้สอนให้รู้ว่า “คนขี้ขลาดมักจะพยายามหาข้ออ้างหรือเหตุผลต่างๆ นานามาเปรียบเทียบเพื่อทำให้ความขี้ขลาดของตนเองดูเป็นเรื่องปกติและเป็นที่ยอมรับได้”
