มีเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งชื่อว่า “ลิลลี่” เธอรักการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ แต่เธอก็มักจะกลัวว่ารูปที่เธอวาดนั้นยังไม่สวยพอ ทำให้สมุดวาดเขียนของเธอยังคงว่างเปล่าอยู่เสมอ ในทุกๆ คืน ลิลลี่จะฝันว่าเธอได้เข้าไปเดินเล่นในสวนแห่งหนึ่ง แต่สวนในฝันของเธอนั้นช่างว่างเปล่าและไร้ซึ่งสีสัน มีเพียงดินสีเทาๆ ทอดไกลสุดลูกหูลูกตา
เนื้อเรื่อง
คืนหนึ่ง ขณะที่ลิลลี่กำลังเดินอยู่ในสวนอันว่างเปล่าเช่นเคย เธอก็ได้พบกับคุณลุงนักสวนใจดีผู้หนึ่ง เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนแล้วยื่นถุงผ้าใบเล็กๆ ให้ “ในนี้คือเมล็ดพันธุ์แห่งจินตนาการ” คุณลุงพูด “มันคือความคิดและความฝันทั้งหมดที่อยู่ในใจของเจ้านั่นแหละ”
จากนั้นเขาก็ยื่นบัวรดน้ำสีเงินใบจิ๋วให้เธอ “และนี่คือบัวรดน้ำแห่งความกล้าหาญ เมล็ดพันธุ์เหล่านั้นจะเติบโตขึ้นมาได้ก็ต่อเมื่อได้รับน้ำจากบัวใบนี้เท่านั้น”
ลิลลี่รับมาอย่างงงๆ เธอลองหยิบเมล็ดพันธุ์เล็กๆ เมล็ดหนึ่งขึ้นมาแล้วฝังลงไปในดินสีเทา จากนั้นเธอก็ลองเอียงบัวรดน้ำ แต่กลับไม่มีน้ำไหลออกมาเลยแม้แต่หยดเดียว “ทำอย่างไรดีล่ะ?” เธอถาม
คุณลุงนักสวนตอบว่า “น้ำแห่งความกล้าหาญจะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อเจ้านึกถึงสิ่งที่เจ้าเคยทำด้วยความกล้าหาญยังไงล่ะ”
ลิลลี่จึงหลับตาลงแล้วนึกถึงตอนที่เธอกล้าแบ่งขนมให้เพื่อนใหม่ในวันแรกที่โรงเรียน ทันใดนั้นเอง หยดน้ำเรืองแสงหยดหนึ่งก็ได้หยดลงมาจากบัวรดน้ำลงบนเมล็ดพันธุ์นั้น และในพริบตาเดียว ดอกไม้รูปทรงแปลกตาก็ผลิบานขึ้นมาพร้อมกับเปล่งแสงสีเหลืองนวลอันอบอุ่นไปทั่ว
ลิลลี่รู้สึกตื่นเต้นมาก เธอเริ่มปลูกเมล็ดพันธุ์อื่นๆ แล้วนึกถึงความกล้าหาญครั้งต่างๆ ของเธอ ทั้งตอนที่กล้าหัดขี่จักรยานหลังจากที่เคยล้ม, ตอนที่กล้ายอมรับผิดเมื่อทำแจกันแตก, และตอนที่กล้าร้องเพลงให้คุณแม่ฟัง ทุกครั้งที่เธอนึกถึงความกล้าหาญ หยดน้ำเรืองแสงก็จะหยดลงมาและให้กำเนิดดอกไม้วิเศษที่ไม่เหมือนใคร
ไม่นานนัก สวนอันว่างเปล่าของเธอก็ได้กลายเป็นทุ่งดอกไม้เรืองแสงที่สวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น แต่ละดอกล้วนเปล่งประกายงดงามในแบบของตัวเอง
เมื่อลิลลี่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอมองไปยังสมุดวาดเขียนที่ว่างเปล่าบนโต๊ะ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้รู้สึกกลัวอีกต่อไป เธอหยิบดินสอและสีขึ้นมา แล้วเริ่มวาดภาพสวนดอกไม้เรืองแสงในความฝันของเธอลงบนหน้ากระดาษด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความกล้าหาญ
คติสอนใจ
นิทานก่อนนอน เรื่อง สวนดอกไม้เรืองแสงในความฝัน นี้สอนให้รู้ว่า “จินตนาการและความฝันที่สวยงามที่สุดซ่อนอยู่ในใจของเราทุกคน เปรียบเสมือนเมล็ดพันธุ์ที่รอคอยเพียง ‘หยดน้ำแห่งความกล้าหาญ’ จากตัวเราเองที่จะรดลงไป เพื่อให้มันได้เติบโตและเปล่งประกายงดงามออกมา”
พุทธภาษิต
“อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ” (อัตตา หิ อัตตะโน นาโถ) คำแปล: ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน
