กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงชราคนหนึ่งได้บังเอิญไปพบกับไหเหล้าเปล่าใบหนึ่งตกอยู่ที่ข้างทาง ไหใบนั้นเคยเป็นไหที่ใช้สำหรับบรรจุเหล้าองุ่นชั้นดีที่สุด ซึ่งยังคงมีกลิ่นหอมของเหล้าองุ่นติดอยู่แม้ว่าจะไม่มีเหล้าเหลืออยู่เลยแม้แต่หยดเดียว
เนื้อเรื่อง
หญิงชราได้หยิบไหเหล้าใบนั้นขึ้นมาแล้วยกขึ้นมาใกล้ๆ จมูกของตนเอง เธอสูดดมกลิ่นหอมที่ยังคงหลงเหลือติดอยู่อย่างชื่นใจครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นหอมอันหอมหวานของเหล้าองุ่นชั้นดีได้ทำให้เธอรู้สึกเคลิบเคลิ้มและมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง
เธอนั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน สูดดมกลิ่นจากไหเปล่าด้วยความหลงใหล จนในที่สุดเธอก็ได้รำพึงกับตนเองขึ้นมาว่า
“โอ้! ช่างเป็นกลิ่นที่หอมหวานอะไรเช่นนี้!” เธอกล่าว “ขนาดเป็นเพียงแค่กลิ่นที่ยังคงหลงเหลือติดอยู่ ยังสามารถสร้างความสุขให้ข้าได้ถึงเพียงนี้ แล้วรสชาติที่แท้จริงของมันจะหอมหวานและวิเศษสักเพียงใดกันหนอ”
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง ผู้หญิงกับไหเหล้า นี้สอนให้รู้ว่า “คุณงามความดีและการกระทำอันน่ายกย่องที่บุคคลได้เคยสร้างไว้ จะยังคงทิ้งร่องรอยแห่งความทรงจำที่ดีงามและเป็นที่ชื่นชมของผู้คนอยู่เสมอ แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดก็ตาม”
พุทธภาษิต
“รูปํ ชีรติ มจฺจานํ นามโคตฺตํ น ชีรติ” (รูปัง ชีระติ มัจจานัง, นามะโคตตัง นะ ชีระติ) คำแปล: รูปกายของสัตว์ทั้งหลายย่อมเสื่อมสลายไป แต่ชื่อเสียงและคุณงามความดีย่อมไม่เสื่อมสลาย
