ในหมู่บ้านเชิงเขาแห่งหนึ่ง มีคนเลี้ยงแพะคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายกับการต้อนฝูงแพะของตนเองออกไปกินหญ้าที่ทุ่งหญ้าในทุกๆ วัน เขามีความสุขกับชีวิตที่พอเพียงและฝูงแพะที่เขาเลี้ยงดูก็อ้วนท้วนสมบูรณ์ดี
เนื้อเรื่อง
อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่คนเลี้ยงแพะกำลังต้อนฝูงแพะกลับบ้านนั้น ก็ได้เกิดพายุฝนฟ้าคะนองอย่างหนัก เขาจึงรีบพาฝูงแพะของตนเข้าไปหลบฝนในถ้ำแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ และในถ้ำนั้นเอง เขาก็ได้พบกับฝูงแพะป่าจำนวนมากที่เข้ามาหลบฝนอยู่ก่อนแล้ว
ด้วยความโลภที่เข้าครอบงำ คนเลี้ยงแพะจึงได้คิดที่จะนำฝูงแพะป่าทั้งหมดกลับไปเป็นของตนเอง เขาจึงได้นำอาหารทั้งหมดที่เตรียมมาสำหรับฝูงแพะของตนไปให้กับฝูงแพะป่ากินจนหมด โดยหวังว่าพวกมันจะเชื่องและยอมตามเขากลับบ้านแต่โดยดี ส่วนฝูงแพะของเขานั้น เขาปล่อยให้อดอยากโดยไม่สนใจใยดี
เมื่อฝนหยุดตกและท้องฟ้ากลับมาสดใสอีกครั้ง ฝูงแพะป่าเมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วก็ได้พากันวิ่งหนีออกจากถ้ำและหายกลับเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจคนเลี้ยงแพะเลยแม้แต่น้อย ส่วนฝูงแพะของเขาเองก็พากันล้มตายลงเป็นจำนวนมากเพราะความอดอยากและอ่อนเพลีย
สุดท้าย คนเลี้ยงแพะก็ต้องเดินทางกลับบ้านมือเปล่าด้วยความผิดหวังและเสียใจ เขาไม่เหลืออะไรเลยนอกจากบทเรียนอันเจ็บปวดที่ได้จากความโลภของตนเอง
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง แพะกับคนเลี้ยงแพะ นี้สอนให้รู้ว่า “ความโลภและการไม่รู้จักพอในสิ่งที่ตนมีอยู่ ย่อมนำมาซึ่งความสูญเสียและความพินาศในที่สุด”
