ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีหญิงม่ายคนหนึ่งอาศัยอยู่ตามลำพัง เธอมีแม่ไก่ตัวหนึ่งเป็นเพื่อนแก้เหงาและเป็นแหล่งอาหารที่สำคัญของเธอในทุกๆ วัน เพราะแม่ไก่ตัวนี้จะออกไข่ให้เธอวันละหนึ่งฟองเสมอ
เนื้อเรื่อง
หญิงม่ายใช้ชีวิตอย่างพอเพียงและมีความสุขกับไข่ไก่วันละฟองที่เธอได้รับ แต่แล้ววันหนึ่ง ความโลภก็ได้เข้ามาครอบงำจิตใจของเธอ เธอเริ่มคิดว่า “ถ้าข้าให้แม่ไก่กินอาหารมากขึ้น มันก็คงจะออกไข่ให้ข้าได้มากขึ้นเช่นกัน”
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็เริ่มนำอาหารจำนวนมากมาให้แม่ไก่กินในทุกๆ วัน แม่ไก่เมื่อได้รับอาหารอย่างอุดมสมบูรณ์ก็กินอย่างเอร็ดอร่อยและมีร่างกายที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ
แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นไปอย่างที่หญิงม่ายคาดหวังไว้ แทนที่แม่ไก่จะออกไข่ได้มากขึ้น มันกลับอ้วนจนเกินไปและไม่สามารถที่จะออกไข่ได้อีกเลยแม้แต่ฟองเดียว
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง แม่ม่ายกับแม่ไก่ นี้สอนให้รู้ว่า “ความโลภมากและความต้องการที่ไม่สิ้นสุด มักจะนำมาซึ่งความสูญเสียในสิ่งที่เราเคยมีอยู่”
พุทธภาษิต
“อติโลโภ หิ ปาปโก” (อะติโลโภ หิ ปาปะโก) คำแปล: ความโลภเกินไป นำมาซึ่งความฉิบหาย
