กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าใหญ่อันกว้างไพศาล มีหมูป่าตัวหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแรงและเขี้ยวอันแหลมคมของมัน แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นสัตว์ที่ค่อนข้างจะโง่เขลาและไม่ค่อยรอบคอบเท่าใดนัก
เนื้อเรื่อง
วันหนึ่ง ขณะที่หมูป่ากำลังเพลิดเพลินกับการกินหัวเผือกหัวมันที่มันขุดขึ้นมาอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ก็ได้มีหมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งเดินผ่านมาพอดี เมื่อมันเห็นหมูป่าที่กำลังกินอาหารอย่างไม่ระวังตัว มันก็อยากที่จะได้ลิ้มรสเนื้อหมูอันโอชะนั้นบ้าง
หมาป่าจึงได้เดินเข้าไปหาหมูป่าแล้วแสร้งทำเป็นทักทายอย่างเป็นมิตรว่า “สวัสดีสหายหมูป่า อาหารของท่านดูน่าอร่อยเสียจริงนะ”
หมูป่าเมื่อเห็นหมาป่าก็ไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงเลยแม้แต่น้อย มันยังคงก้มหน้าก้มตากินต่อไปอย่างสบายใจ
หมาป่าจึงได้พูดต่อไปว่า “ข้าเห็นว่าท่านกำลังมีความสุขกับการกินเป็นอย่างยิ่ง แต่ข้ามีเรื่องอยากจะเตือนท่านสักหน่อย ตอนนี้ได้เกิดพายุฝนฟ้าคะนองอย่างหนักที่ทางทิศเหนือของป่า และกำลังจะเคลื่อนตัวมาทางนี้ในไม่ช้า ท่านควรรีบกินแล้วไปหาที่หลบภัยนะ”
แต่หมูป่าผู้โง่เขลากลับไม่ได้ใส่ใจในคำเตือนนั้นเลย มันตอบกลับไปอย่างไม่แยแสว่า “ข้าไม่สนใจเรื่องดินฟ้าอากาศอะไรนั่นหรอก สิ่งเดียวที่ข้าสนใจในตอนนี้ก็คือการกินอาหารให้อิ่มท้องเท่านั้น”
หมาป่าเมื่อได้ฟังดังนั้นก็แสร้งทำเป็นเดินจากไป แต่แท้จริงแล้วมันได้แอบย่องไปซุ่มอยู่ทางด้านหลังของหมูป่า และเมื่อสบโอกาส มันก็ได้กระโจนเข้าใส่และสังหารหมูป่าผู้โง่เขลาตัวนั้นลงได้อย่างง่ายดาย
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง หมูโง่กับหมาป่า นี้สอนให้รู้ว่า “ผู้ที่สนใจแต่ความสุขและความเพลิดเพลินเฉพาะหน้าโดยปราศจากความรอบคอบและไม่ใส่ใจในคำเตือนถึงภยันตราย ย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้ไม่หวังดีได้โดยง่าย”
พุทธภาษิต
“ปมาโท มจฺจุโน ปทํ” (ปะมาโท มัจจุโน ปะทัง) คำแปล: ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย
