กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หนองน้ำใหญ่ที่เต็มไปด้วยสรรพสัตว์น้อยใหญ่ มีกบตัวหนึ่งที่คิดว่าตนเองนั้นฉลาดหลักแหลมกว่าใครเพื่อน วันหนึ่งมันจึงได้ผุดความคิดที่จะยกระดับตนเองให้เป็นที่นับหน้าถือตาของสัตว์ทั้งปวง โดยการประกาศตนว่าเป็น “หมอผู้เชี่ยวชาญ”
เนื้อเรื่อง
กบได้กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนใบบัวที่ใหญ่ที่สุด แล้วส่งเสียงร้องดังลั่นไปทั่วทั้งหนองน้ำว่า
“โปรดฟังทางนี้! โปรดฟังทางนี้! บัดนี้ข้าได้สำเร็จวิชาการแพทย์ชั้นสูงและมีความรู้ความสามารถในการรักษาโรคภัยไข้เจ็บทุกชนิดแล้ว!”
“ข้าไม่เพียงแต่จะสามารถรักษาโรคให้แก่พวกท่านได้เท่านั้น แต่ข้ายังสามารถปรุงยาอายุวัฒนะที่จะทำให้พวกท่านมีชีวิตที่ยืนยาวและแข็งแรงได้อีกด้วย! ต่อไปนี้พวกท่านไม่ต้องกังวลเรื่องโรคภัยไข้เจ็บอีกต่อไปแล้ว!”
เหล่าสัตว์ต่างๆ เมื่อได้ฟังดังนั้นก็พากันมามุงดูด้วยความสนใจ แต่ในขณะที่กบกำมะลอกำลังโอ้อวดสรรพคุณของตนเองอย่างภาคภูมิใจอยู่นั้น ก็ได้มีสุนััขจิ้งจอกเจ้าปัญญาตัวหนึ่งเดินผ่านมาพอดี
สุนัขจิ้งจอกเมื่อได้เห็นสภาพของกบที่ผิวหนังเหี่ยวย่นและมีสีซีดเซียวไม่แข็งแรง ก็รู้สึกขบขันในการโอ้อวดที่เกินจริงนั้น มันจึงได้ตะโกนถามกลับไปท่ามกลางฝูงสัตว์ว่า
“ท่านหมอผู้ยิ่งใหญ่!” สุนัขจิ้งจอกกล่าว “ท่านอ้างว่าสามารถรักษาโรคให้แก่ผู้อื่นได้สารพัด แต่เหตุใดท่านจึงไม่ลองรักษาผิวหนังที่เหี่ยวย่นและซีดเซียวของท่านเองให้ดูดีขึ้นก่อนเล่า? หากท่านยังไม่สามารถรักษาตนเองได้ แล้วใครจะไปเชื่อว่าท่านจะสามารถรักษาผู้อื่นได้กัน?”
เมื่อได้ยินดังนั้น กบกำมะลอก็ถึงกับอับอายจนพูดอะไรไม่ออกและรีบกระโดดหนีลงไปในน้ำในทันที
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง หมอกบกำมะลอ นี้สอนให้รู้ว่า “ควรจะแก้ไขข้อบกพร่องหรือปัญหาของตนเองให้ดีเสียก่อน ก่อนที่จะไปเที่ยวสั่งสอนหรือให้คำแนะนำแก่ผู้อื่น มิฉะนั้นคำพูดของเราก็จะขาดซึ่งความน่าเชื่อถือ”
พุทธภาษิต
“อตฺตานเมว ปฐมํ ปฏิรูเป นิเวสเย” (อัตตานะเมวะ ปะฐะมัง ปะฏิรูเป นิเวสะเย) คำแปล: พึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน
