กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ริมฝั่งแม่น้ำที่เกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ กระแสน้ำได้พัดพาสิ่งของต่างๆ ให้ลอยไปตามน้ำ ในบรรดาสิ่งของเหล่านั้น มีหม้ออยู่สองใบที่ลอยมาเคียงข้างกันโดยบังเอิญ ใบหนึ่งเป็นหม้อดินเผาที่ดูบอบบาง ส่วนอีกใบหนึ่งเป็นหม้อทองเหลืองที่ดูแข็งแรงทนทาน
เนื้อเรื่อง
กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากได้พัดพาให้หม้อทั้งสองลอยโคลงเคลงไปมาอย่างน่าหวาดเสียว หม้อทองเหลืองเมื่อเห็นว่าหม้อดินเผาพยายามที่จะลอยออกห่างจากตน จึงได้เอ่ยขึ้นด้วยความปรารถนาดีว่า
“สหายเอ๋ย เหตุใดท่านจึงพยายามที่จะตีตัวออกห่างจากข้าเล่า? อย่าได้กลัวไปเลย ข้าจะคอยอยู่เคียงข้างและปกป้องท่านเอง”
หม้อดินเผาเมื่อได้ฟังดังนั้นจึงตอบกลับไปว่า
“ข้าขอบคุณในความหวังดีของท่านนะสหาย แต่ข้าจำเป็นที่จะต้องอยู่ให้ห่างจากท่านให้มากที่สุด” หม้อดินเผากล่าวต่อ “เพราะไม่ว่ากระแสน้ำจะพัดพาให้ท่านไปกระแทกข้า หรือพัดพาให้ข้าไปกระแทกท่าน ผลลัพธ์ก็มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือข้าผู้บอบบางจะต้องแตกสลายไปในที่สุด ส่วนท่านผู้แข็งแกร่งก็จะยังคงลอยต่อไปได้อย่างปลอดภัย”
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง หม้อสองใบ นี้สอนให้รู้ว่า “การคบหาสมาคมกับผู้ที่มีอำนาจหรือฐานะที่แตกต่างจากเรามากเกินไป อาจนำมาซึ่งอันตรายได้โดยไม่ตั้งใจ ควรเลือกคบหาสหายที่อยู่ในสถานะที่ใกล้เคียงกันเพื่อความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมและปลอดภัย”
พุทธภาษิต
“อสนฺเถยฺยํ น กริยย” (อะสันเถยยัง นะ กะริยัยยะ) คำแปล: ไม่พึงทำความสนิทสนมในคนที่ไม่เสมอกัน
