กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในห้องโถงใหญ่ของปราสาทหลังงาม เทียนไขเล่มหนึ่งได้ถูกจุดขึ้นเพื่อให้แสงสว่างในยามค่ำคืน เมื่อมันเห็นว่าแสงเล็กๆ ของตนเองสามารถขับไล่ความมืดและส่องสว่างไปได้ทั่วทั้งห้อง มันก็บังเกิดความหยิ่งผยองและลำพองใจในความสามารถของตนเองขึ้นมา
เนื้อเรื่อง
เทียนไขได้โอ้อวดกับสรรพสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในห้องนั้นว่า “ดูแสงสว่างอันเจิดจ้าของข้าสิ!” มันกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “ไม่ว่าจะเป็นแสงจากดวงดาวหรือแม้กระทั่งแสงจากดวงจันทร์ ก็มิอาจเทียบกับความสว่างไสวของข้าได้เลยแม้แต่น้อย ข้าเชื่อว่าแม้แต่ดวงอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็คงจะส่องสว่างได้ไม่เท่าข้าเป็นแน่”
เมื่อพูดจบ มันก็ปรารถนาที่จะออกไปประชันแสงกับดวงอาทิตย์ที่โลกภายนอกเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของตนเอง
ในขณะนั้นเอง ก็ได้มีสายลมกรรโชกแรงพัดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่เปิดอยู่
วูบ!
เพียงแค่สายลมพัดผ่านมาเพียงวูบเดียว เปลวไฟที่เทียนไขเคยภาคภูมิใจนักหนาก็ดับมอดลงในทันที ทิ้งไว้เพียงไส้เทียนที่ดำเป็นตอตะโกและกลุ่มควันสีเทาที่ลอยจางหายไปในอากาศ
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง เทียนแข่งแสง นี้สอนให้รู้ว่า “ผู้ที่หลงมัวเมาในความสามารถเพียงเล็กน้อยของตนเอง จนนำไปเปรียบเทียบกับผู้ที่ยิ่งใหญ่กว่าอย่างขาดการไตร่ตรอง ย่อมต้องพบกับจุดจบที่น่าอับอายและพ่ายแพ้ไปในที่สุด”
พุทธภาษิต
“อติมาโน หตํ ปุริสํ” (อะติมาโน หะตัง ปุริสัง) คำแปล: ความเย่อหยิ่งเกินไปย่อมทำลายตน
