กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแมวเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งที่กำลังหิวโซ มันได้ไปจับไก่ตัวผู้ตัวหนึ่งมาได้และกำลังคิดหาเหตุผลดีๆ เพื่อที่จะได้กินไก่ตัวนั้นอย่างชอบธรรม ไม่ใช่เป็นเพียงการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตธรรมดาๆ
เนื้อเรื่อง
แมวได้เริ่มต้นกล่าวหาไก่ตัวผู้เป็นข้อแรกว่า
“เจ้ามันเป็นสัตว์ที่สร้างความเดือดร้อนรำคาญให้แก่มนุษย์เป็นอย่างยิ่ง!” แมวกล่าว “เจ้ามักจะส่งเสียงขันดังลั่นในตอนกลางคืน ทำให้มนุษย์ไม่ได้หลับได้นอนกันอย่างสงบสุข เพื่อความสงบสุขของส่วนรวมแล้ว ข้าจึงจำเป็นที่จะต้องกินเจ้าเสีย”
ไก่ตัวผู้จึงได้แก้ต่างให้ตนเองว่า “หามิได้เลยท่านแมว การที่ข้าขันในตอนเช้าตรู่นั้นเป็นไปเพื่อประโยชน์ของมวลมนุษย์ต่างหาก ข้าปลุกพวกเขาให้ตื่นขึ้นไปทำงานตามหน้าที่ของตนเอง”
แมวเมื่อเห็นว่าเหตุผลแรกของตนฟังไม่ขึ้น จึงได้กล่าวหาเป็นข้อที่สองว่า “ถึงอย่างนั้น เจ้าก็ยังคงทำบาปอย่างมหันต์อยู่ดี เจ้าสมสู่กับแม่และน้องสาวของตนเองโดยไม่เลือกหน้า ช่างเป็นการกระทำที่ผิดต่อศีลธรรมอันดีงามยิ่งนัก!”
ไก่จึงได้แก้ต่างอีกครั้งว่า “การกระทำของข้านั้นก็เป็นไปเพื่อประโยชน์ของเจ้านายผู้เป็นเจ้าของข้าเช่นกัน เพราะมันจะทำให้ท่านได้มีไข่และมีลูกไก่ไว้กินไว้ขายยังไงเล่า”
เมื่อแมวเห็นว่าเหตุผลทั้งหมดของตนถูกหักล้างไปจนหมดสิ้น มันก็หมดความอดทนและได้เผยสันดานที่แท้จริงออกมา มันตวาดใส่ไก่ว่า
“เจ้าไก่ช่างเจรจา! แต่ถึงเจ้าจะมีเหตุผลที่ดีเลิศเพียงใด ข้าก็จะกินเจ้าอยู่ดี เพราะตอนนี้ข้าหิวจนไส้จะขาดแล้ว!”
พูดจบ แมวก็ได้ฉีกร่างของไก่กินเป็นอาหารในทันที
คติสอนใจ
นิทานอีสป เรื่อง แมวกับไก่ตัวผู้ นี้สอนให้รู้ว่า “คนพาลหรือผู้ที่มีเจตนาจะทำร้ายผู้อื่นอยู่แล้ว ย่อมสามารถหาเหตุผลและข้ออ้างต่างๆ นานามาสนับสนุนการกระทำอันชั่วร้ายของตนเองได้เสมอ แม้ว่าเหตุผลเหล่านั้นจะฟังไม่ขึ้นเลยก็ตาม”
พุทธภาษิต
“นตฺถิ พาเล สหายตา” (นัตถิ พาเล สะหายะตา) คำแปล: ความเป็นสหาย ไม่มีในคนพาล
